Κι αν ανεβαίνεις όλα εκείνα τα σκαλιά ένα-ένα, προσεκτικά, κι αν είσαι σίγουρος πως ξέρεις πια τον τρόπο να ανεβαίνεις τις ανηφόρες, κι αν στον Γολγοθά σου επικρατεί πάντοτε η αξιοπρέπεια, η ζωή σου θα επιμένει περίτρανα να σε ξαφνιάζει, να σε μαθαίνει, να σε τιμωρεί. Τώρα πια, ξέρεις καλά πως, δεδομένος είσαι μόνο εσύ, ο αγώνας σου, το πείσμα σου. Ναι, «ξανά και ξανά απ’ την αρχή» μέχρι να μην μπάζει από πουθενά. Ναι, «πάλι σε εσένα» μέχρι να σε βρεις επαρκώς δυνατό για να μπορέσεις να χειριστείς τα επόμενα.
Η ζωή ξέρει καλά. Ανέκαθεν ήξερε. Εκείνες τις ελπίδες που λες, που ψηλάφιζες όντας κομμάτια, εκείνα τα ερωτηματικά που τα γεγονότα αρνούνταν κατηγορηματικά να σου απαντήσουν, όλα τούτα στα φυλάει και στα χρωστάει η ζωή. Κι αν ήταν μονοπάτι ευθύ, θα ήταν αηδία. Δίχως μαθήματα, δίχως σοφία τι να το κάνω το πέρασμά μου; Δεν βρίσκω λόγο ύπαρξης σε μια ζωή χωρίς μαθήματα. Να πονάω και να χαμογελώ, να ζορίζομαι και να επιμένω, να στενεύουν τα περιθώρια κι εγώ να επιμένω. Μόνο έτσι μου πάει τέτοιο απρόβλεπτο παιγνίδι.
Δεν δουλεύουν και τόσο καλά οι στρατηγικές ε; Δεν καλουπώνεται η ορθότητα, δεν μπολιάζεται η ανθρωπιά σε μυαλά ανεπαρκή, σε ψυχές κούφιες. Είμαστε σαλεμένοι, ικανοί να προδώσουμε τις πιο στέρεες σιγουριές που μπορεί να ριζώσουν σε ένα μυαλό. Μα αυτό είναι και το ωραίο! Κι όταν ο πόνος, οι πληγές επουλωθούν και γλυκάνουν, το βλέπεις καθαρά, πως κάθε πόνος ήταν και ένα μάθημα. Στιγμές αμέτρητες, ο πόνος, στιγμές που συλλέγεις μέχρι να συνθέσεις μια εικόνα που θα σε θέτει πιο κοντά, μόνο στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου